De Smeerlap

Zo’n drie jaar geleden begon dit verhaal. Een verhaal waarvan ik gelukkig tot op heden niet weet waar en hoe het eindigt. Ik mag mijzelf wel omschrijven als een gedreven fietser. Met veel enthousiasme heb ik vele tochten gefietst, zoals de bekende Marmotte, Luik-Bastenaken-Luik, Ronde van Vlaanderen, Parijs-Roubaix etc.

Tot er een moment komt dat je denkt; moet ik niet wat vaker plassen? Is dat gezeur in mijn lies niet weer een breuk waaraan ik eerder ben geholpen? Tja, dan maar eens een doktersbezoekje. Er wordt geluisterd naar mijn verhaal, niet echt spannend. ‘Maar laten we toch voor de zekerheid de PSA prikken.’ Totaal niets vermoedend dat vanaf dat moment niets meer zal zijn zoals ik had gedacht dat het zou worden. Toen 63 jaar, had ik niet in de gaten dat ik nu, mei 2024, een ervaring zou opschrijven van een gravelfiets met elektrische ondersteuning. Niet zomaar een fiets, maar een terechte ‘Smeerlap’.

Omdat ik de eerste jaren nog redelijk mee kon met mijn maatjes en het niet al te lastig vond om gemiddelden van 33/34 km per uur te trappen en de berg op te stoempen, was er niet zoveel aan de hand. Oké, ik heb prostaatkanker met uitzaaiingen in botten en lymfen en ik krijg voorlopig nog maar één medicijn, na eerst bestraald te zijn. Maar gaandeweg merkte ik dat het op nul houden van testosteron en antihormooninjecties mijn lijf wel erg op zijn falie geeft. Ik moet zeggen dat het soms begint te wennen dat mijn maatjes bij mij wegfietsen terwijl ik blijf denken, ‘ik kom er zo weer aan’. Maar dat laatste is wel zo’n beetje afgelopen…

Een week of wat geleden zat ik tegenover Jan Zwiers van Riesewijk Tweewielers, dezelfde Jan die mij destijds belde omdat hij op dat moment zijn eerste Alpe d’Huez-beklimming van de zes had volbracht om te zeggen dat hij aan mij dacht… Deze Jan zei: ‘Ga anders mee met ons op 11 mei, 100 km Hermannsweg Next Level’. Gravelpaden door het Teutoburgerwald. Tuurlijk had ik zin, goesting en de gretigheid, maar voor het eerst ook de twijfel en de onzekerheid. ‘Dat red ik niet meer, ik verlies steeds meer spierkracht door die ellendige rotspuiten.’ En toen zei Jan: ‘Dan regel ik een fiets met ondersteuning en jij gaat mee.’ BAM! Geen excuus meer, gaan. De dagen erna werd ik wat onrustig. Wil ik dit? Kan ik dit? Ben ik er klaar voor? Totdat Riesewijk mij belde – Jan aan de telefoon: ‘De Smeerlap is er en staat voor je klaar.’

Toen we aan tafel wat zaten te brainstormen, bedachten zowel Jan als ik ‘de Smeerlap’ als naam voor de fiets. Een betere naam bestaat niet. ‘Smeerlap’ omdat hij mij smeert om dit te mogen doen. ‘Smeerlap’ omdat het een geraffineerde machine is die meer doet dan hij vraagt. ‘Smeerlap’ omdat het stiekem toch een lekker monster is.

Enfin, op 25 april stond de fiets klaar: 12,5 kilo, carbon, bloedrood en bloedmooi. Zadel op 71,5 cm hoogte gezet en gaan. Tja, waar ga je eerst testen met zo’n fiets? Ik kies voor een ritje naar de Kroondomeinen. Eén van mijn favorieten met pauze bij Bakker Piet in Elspeet. Op weg naar de wilde zwijnen om te laten zien dat ik er ook weer ben. Heerlijk de valsplatweggetjes zoeken en heel af en toe op het rechterknopje drukken en zoef.

10 mei 2024, de dag voor 11 mei. Tja, wat nu? Hoe zal het gaan? Is dit wel een fiets voor mij? Hoe zal het bevallen? Hoe zal het gaan in relatie tot mijn maatjes die géén ondersteuning hebben? Veel vragen, maar meer dan afwachten is er niet. 11 mei, 5:15 de wekker, om 6 uur bij de bus.

De bus, ik herken Pim nog. Pim Goos van de Wielerbus, ooit een keer met hem naar de Stelvio geweest. ’s Morgensvroeg wakker worden met ‘Gutenmorgen Sonnenschein’ van Nana Mouskouri, lachen. De bus in, op naar de Hermannsweg. 100 kilometer en een goede 2500 hoogtemeters! Vroeger vrat ik de klimmetjes, nu vind ik ze spannend en gaan ze meer en meer in mijn hoofd zitten. Die fucking bulten waar ik eigenlijk zo van houd. Heerlijke koffie, goed gezelschap en op naar de kam van het Teutoburgerwald. Kijken en voelen waar Herman de Cherusk de Romeinen overwon. Rond kwart voor negen bestijgen we onze fietsen. Ik op de Trek Domane+ SLR 6 AXS. De accu geeft 150 procent. Dat wil zeggen, de eigen accu plus extra accu. Mooi klein, kleiner dan een bidon, weggewerkt in de bidonhouder. BAM, there we go. Er ontstaat een mooi groepje van vijf fietsers en al snel wordt duidelijk dat het geen kattenpis is. Nagenoeg de hele route bestaat uit grove keien, stenen en brokjes. 100 km opletten! Dalen-klimmen-dalen-klimmen, enzovoorts.

Nooit, nooit een stukje om even relaxed bij te komen. Ik hoor Marco ‘Toch niet weer omhoog?!’ roepen. ‘Ja Marco, weer omhoog.’ Dan geeft de GPX 6%, dan 12%, soms 17% en af en toe 24%. De wegen zijn dan wel zo tricky dat lopen veiliger is. Hoe gaat het met mijn fiets? Met mijn ‘Smeerlap’? Want dat blijkt het toch wel te zijn. Want zo gaat het ook! Zodra je denkt ‘wat een gemartel’ kijk ik naar het verleidelijke knopje en je krijgt een zacht dan wel een iets steviger duwtje terwijl je naar het goede verzet zoekt. Natuurlijk blijft het spannend hoe lang zo’n accu meegaat, maar dat kun je prima doseren. Regelmatig was mijn inschatting dan wel gevoel ‘dat kan ik prima zonder!’ Vervolgens met het linkerknopje is de batterij dan weer uit. Het is soms een harde confrontatie met de werkelijkheid, want dan mag je zelf de 12,5 kilo naar boven brengen. Maar dat voelde dan ook juist weer trots en dankbaar.

Toch kijkt het rechterknopje van de Smeerlap mij telkens verleidelijk aan. Jan vraagt mij regelmatig hoe het gaat. ‘Prima!’ is wat ik zeg, maar ik bedoel eigenlijk: geweldig! Man, wat een ding. Een machine. Een gravelmachine die is gebouwd voor tochten zoals de Hermannsweg Next Level. Voor tochten door de Alpen, over gravel en zandpaden. Het nodigt uit. ‘Kom maar!’ roept de Smeerlap. Ik kan onmogelijk beoordelen voor wie de fiets is gemaakt, maar weet wel dat hij je op de weg houdt. Er valt nog meer dan genoeg te bewegen – meer of minder vraagt direct een bult eigen wattage. Het traject bleek echter achteraf meer een ATB-track dan een gravelroute, gezien de ondergrond, maar dat mocht de pret niet drukken. Na twee stops, plus de nodige gels, kwamen we aan in Leopoldstal. Onbeperkt bier, patat en bamischijven. Na afloop met de bus naar huis, met een club die genoten had en het niet erg vond dat het klaar was.

Jan Zwiers en Wouter Vincent deden ons uitgeleide en hadden dit samen met Riesewijk Tweewielers tot in de puntjes geregeld. Ik kan alleen maar zeggen: degenen die niet mee waren hebben mooie dingen gemist. En wat de fiets betreft: de Trek Domane+ is een machine die alleen geeft als je erom vraagt. Voor de rest blijft hij/zij rustig draaien en keren, totdat het rechterknopje je weer aankijkt. Heerlijk! Wat een dag! Bedankt en twijfelaars: Ideaal zo’n Smeerlap. Ik zeg: DOEN!

Han van de Mars